شماره ٦٢٥: تو خود داني که من بي تو عدم باشم عدم باشم
تو خود داني که من بي تو عدم باشم عدم باشم
عدم خود قابل هست است از آن هم نيز کم باشم
چو زان يوسف جدا مانم يقين در بيت احزانم
حريف ظن بد باشم نديم هر ندم باشم
چو شحنه شهر شه باشم عسس گردم چو مه باشم
شکنجه دزد غم باشم سقام هر سقم باشم
ببندم گردن غم را چو اشتر مي کشم هر جا
بجز خارش ننوشانم چو در باغ ارم باشم
قضايش گر قصاص آرد مرا اشتر کند روزي
جمازه حج او گردم حمول آن حرم باشم
منم محکوم امر مر گه اشتربان و گه اشتر
گهي لت خواره چون طبلم گهي شقه علم باشم
اگر طبال اگر طبلم به لشکرگاه آن فضلم
از اين تلوين چه غم دارم چو سلطان را حشم باشم
بگيرم خرس فکرت را ره رقصش بياموزم
به هنگامه بتان آرم ز رقصش مغتنم باشم
چو شمعي ام که بي گفتن نمايم نقش هر چيزي
مکن انديشه کژمژ که غماز رقم باشم
يقول العشق يا صاحي تساکر و اغتنم راحي
فاشبعناک يا طاوي و داويناک يا اخشم
شکرنا نعمه المولي و مولانا به اولي
فهذا العيش لا يفني و هذا الکاس لا يهشم
افندي کالي ميراسوذ لزمونو تا کالاسو
اذي نازس کنا خارس که تا من محتشم باشم
يزک اي يار روحاني ورر عيسي بکي جاني
سنک اول ايلکل قاني اگر من متهم باشم
خمش باشم ترش باشم به قاصد تا بگويد او
خمش چوني ترش چوني تو را چون من صنم باشم