شماره ٦٠٦: کشيد اين دل گريبانم به سوي کوي آن يارم
کشيد اين دل گريبانم به سوي کوي آن يارم
در آن کويي که مي خوردم گرو شد کفش و دستارم
ز عقل خود چو رفتم من سر زلفش گرفتم من
کنون در حلقه زلفش گرفتارم گرفتارم
چو هر دم مي فزون باشد ببين حالم که چون باشد
چنان مي هاي صدساله چنين عقلي که من دارم
بگويد در چنان مستي نهان کن سر ز من رستي
مسلمانان در آن حالت چه پنهان ماند اسرارم
مرا مي گويد آن دلبر که از عاشق فنا خوشتر
نگارا چند بشتابي نه آخر اندر اين کارم
چو ابر نوبهاري من چه خوش گريان و خندانم
از آن مي هاي کاري من چه خوش بي هوش هشيارم
چو عنقا کوه قافي را تو پران بيني از عشقش
اگر آن که خبر يابد ز لعل يار عيارم
منم چو آسمان دوتو ز عشق شمس تبريزي
بزن تو زخمه آهسته که تا برنسکلد تارم