ديوان شمس - غزليات - قسمت دوم - شماره ٥٩٠: زين دو هزاران من و ما اي عجبا من چه منم

زين دو هزاران من و ما اي عجبا من چه منم

گوش بنه عربده را دست منه بر دهنم

چونک من از دست شدم در ره من شيشه منه

ور بنهي پا بنهم هر چه بيابم شکنم

زانک دلم هر نفسي دنگ خيال تو بود

گر طربي در طربم گر حزني در حزنم

تلخ کني تلخ شوم لطف کني لطف شوم

با تو خوش است اي صنم لب شکر خوش ذقنم

اصل تويي من چه کسم آينه اي در کف تو

هر چه نمايي بشوم آينه ممتحنم

تو به صفت سرو چمن من به صفت سايه تو

چونک شدم سايه گل پهلوي گل خيمه زنم

بي تو اگر گل شکنم خار شود در کف من

ور همه خارم ز تو من جمله گل و ياسمنم

دم به دم از خون جگر ساغر خونابه کشم

هر نفسي کوزه خود بر در ساقي شکنم

دست برم هر نفسي سوي گريبان بتي

تا بخراشد رخ من تا بدرد پيرهنم

لطف صلاح دل و دين تافت ميان دل من

شمع دل است او به جهان من کيم او را لگنم