شماره ٥٥٣: باده ده اي ساقي جان باده بي درد و دغل
باده ده اي ساقي جان باده بي درد و دغل
کار ندارم جز از اين گر بزيم تا به اجل
هات حبيبي سکرا لا بفتور و کسل
يقطع عن شاربه کل ملال و فشل
باده چو زر ده که زرم ساغر پر ده که نرم
غرقه مقصود شدي تا چه کني علم و عمل
اصبح قلبي سهرا من سکر مفتخرا
ان کذب اليوم صدق ان ظلم اليوم عدل
اي قدح امروز تو را طاق و طرنبيست بيا
باده خنب ملکي داده حق عز و جل
طفت به معتمرا فزت به مفتخرا
من سقي اليوم کذي جمله ما دام حصل
مست و خوشي خواجه حسن ني ني چنان مست که من
کيسه زر مست کند ليک نه چون جام ازل
لواء نا مرتفع و شملنا مجتمع
و روحنا کما تري في درجات و دول
توبه ما جان عمو توبه ماهيست ز جو
از دل و جان توبه کند هيچ تن اي شيخ اجل
عشقک قد جادلنا ثم عدا جادلنا
من سکر مفتضح شاربه حيث دخل
بحر که مسجور بود تلخ بود شور بود
در دل ماهي روشش به بود از قند و عسل
يا اسدا عن لنا فنعم ما سن لنا
حبک قد حببنا فاعف لنا کل زلل
بس بود اي مست خمش جان ز بدن رست خمش
باده ستان که دگران عربده دارند و جدل
اسکت يا صاح کفي واعف عفا الله عفا
هات رحيقا به صفا قد وصل الوصل وصل