شماره ٤٤٢: شده ام سپند حسنت وطنم ميان آتش
شده ام سپند حسنت وطنم ميان آتش
چو ز تير تست بنده بکشد کمان آتش
چو بسوخت جان عاشق ز حبيب سر برآرد
چه بسوخت اندر آتش که نگشت جان آتش
بمسوز جز دلم را که ز آتشت به داغم
بنگر به سينه من اثر سنان آتش
که ستاره هاي آتش سوي سوخته گرايد
که ز سوخته بيابد شررش نشان آتش
غم عشق آتشينت چو درخت کرد خشکم
چو درخت خشک گردد نبود جز آن آتش
خنک آنک ز آتش تو سمن و گلشن برويد
که خليل عشق داند به صفا زبان آتش
که خليل او بر آتش چو دخان بود سواره
که خليل مالک آمد به کفش عنان آتش
سحري صلاي عشقت بشنيد گوش جانم
که درآ در آتش ما بجه از جهان آتش
دل چون تنور پر شد که ز سوز چند گويد
دهن پرآتش من سخن از دهان آتش