شماره ٢٠٩: انا فتحنا عينکم فاستبصروا الغيب البصر
انا فتحنا عينکم فاستبصروا الغيب البصر
انا قضينا بينکم فاستبشروا بالمنتصر
باد صبا اي خوش خبر مژده بياور دل ببر
جانم فدات اي مژده ور بستان تو جانم ماحضر
شمشيرها جوشن شود ويرانه ها گلشن شود
چشم جهان روشن شود چون از تو آيد يک نظر
اي قهر بي دندان شده وي لطف صد چندان شده
جان و جهان خندان شده چون داد جان ها را ظفر
هر کس که ديدت اي ضيا وان حضرت باکبريا
بادا ورا شرم از خدا گر او بلافد از هنر
نگذاشت شير بيشه اي از هست ما يک ريشه اي
الا که نيم انديشه اي در روز و شب هجران شمر
اي آفرين بر روي شه کز وي خجل شد روي مه
کوران به ديده گفته خه بشنوده لطفش گوش کر
از عشق آن سلطان من وان دارو و درمان من
کي سير گردد جان من در جان من جوع البقر
ان کان عيشا قد هجر و اختل عقلي من سهر
والله روحي ما نفر والله روحي ما کفر
من ابروش او ماه وش او روز و من همچو شبش
او جان و من چون قالبش حيران از آن خوبي و فر
آه از دعا بي سامعي جرم و گنه بي شافعي
درد و الم بي نافعي رويم چو زر بي سيمبر
کي باشد آن در سفته من الحمدلله گفته من
مستطرب و خوش خفته من در سايه هاي آن شجر
تا ديدمي جانان خود من جويمي درمان خود
که گويمش هجران خود بنمايمش خون جگر
اي گوهر بحر بقا چون حق تو بس پنهان لقا
مخدوم شمس الدين را تبريز شهر و مشتهر