شماره ١٥٦: دل من که باشد که تو را نباشد
دل من که باشد که تو را نباشد
تن من کي باشد که فنا نباشد
فلکش گرفتم چو مهش گرفتم
چه زنند هر دو چو ضيا نباشد
به درون جنت به ميان نعمت
چه شکنجه باشد چو لقا نباشد
چو تو عذر خواهي گنه و جفا را
چه کند جفاها که وفا نباشد
چو خطا تو گيري به عتاب کردن
چه کند دل و جان که خطا نباشد
دو هزار دفتر چو به درس گويم
نه فسرده باشم چو صفا نباشد
سمني نخندد شجري نرقصد
چمني نبويد چو صبا نباشد
تو به فقر اگر چه که برهنه گردي
چه غمست مه را که قبا نباشد
چه عجب که جاهل ز دلست غافل
ملکي و شاهي همه را نباشد
همه مجرمان را کرمش بخواند
چو به توبه آيند و دغا نباشد
بگداز جان را مه آسمان را
به خدا که چيزي چو خدا نباشد
چه کني سري را که فنا بکوبد
چه کني زري را که تو را نباشد
همه روز گويي چو گلست يارم
چه کني گلي را که بقا نباشد
مگريز اي جان ز بلاي جانان
که تو خام ماني چو بلا نباشد
چه خوشست شب ها ز مهي که آن مه
همه روي باشد که قفا نباشد
چه خوشست شاهي که غلام او شد
چه خوشست ياري که جدا نباشد
تو خمش کن اي تن که دلم بگويد
که حديث دل را من و ما نباشد