شماره ١٣٨: ندا رسيد به جان ها که چند مي پاييد
ندا رسيد به جان ها که چند مي پاييد
به سوي خانه اصلي خويش بازآييد
چو قاف قربت ما زاد و بود اصل شماست
به کوه قاف بپريد خوش چو عنقاييد
ز آب و گل چو چنين کنده ايست بر پاتان
بجهد کنده ز پا پاره پاره بگشاييد
سفر کنيد از اين غربت و به خانه رويد
از اين فراق ملوليم عزم فرماييد
به دوغ گنده و آب چه و بيابان ها
حيات خويش به بيهوده چند فرساييد
خداي پر شما را ز جهد ساخته است
چو زنده ايد بجنبيد و جهد بنماييد
به کاهلي پر و بال اميد مي پوسد
چو پر و بال بريزد دگر چه را شاييد
از اين خلاص ملوليد و قعر اين چه ني
هلا مبارک در قعر چاه مي پاييد
نداي فاعتبروا بشنويد اولوالابصار
نه کودکيت سر آستين چه مي خاييد
خود اعتبار چه باشد بجز ز جو جستن
هلا ز جو بجهيد آن طرف چو برناييد
درون هاون شهوت چه آب مي کوبيد
چو آبتان نبود باد لاف پيماييد
حطام خواند خدا اين حشيش دنيا را
در اين حشيش چو حيوان چه ژاژ مي خاييد
هلا که باده بيامد ز خم برون آييد
پي قطايف و پالوده تن بپالاييد
هلا که شاهد جان آينه همي جويد
به صيقل آينه ها را ز زنگ بزداييد
نمي هلند که مخلص بگويم اين ها را
ز اصل چشمه بجوييد آن چو جوياييد