شماره ١٢٩: مرا عقيق تو بايد شکر چه سود کند
مرا عقيق تو بايد شکر چه سود کند
مرا جمال تو بايد قمر چه سود کند
چو مست چشم تو نبود شراب را چه طرب
چو همرهم تو نباشي سفر چه سود کند
مرا زکات تو بايد خزينه را چه کنم
مرا ميان تو بايد کمر چه سود کند
چو يوسفم تو نباشي مرا به مصر چه کار
چو رفت سايه سلطان حشر چه سود کند
چو آفتاب تو نبود ز آفتاب چه نور
چو منظرم تو نباشي نظر چه سود کند
لقاي تو چو نباشد بقاي عمر چه سود
پناه تو چو نباشد سپر چه سود کند
شبم چو روز قيامت دراز گشت ولي
دلم سحور تو خواهد سحر چه سود کند
شبي که ماه نباشد ستارگان چه زنند
چو مرغ را نبود سر دو پر چه سود کند
چو زور و زهره نباشد سلاح و اسب چه سود
چو دل دلي ننمايد جگر چه سود کند
چو روح من تو نباشي ز روح ريح چه سود
بصيرتم چو نبخشي بصر چه سود کند
مرا بجز نظر تو نبود و نيست هنر
عنايتت چو نباشد هنر چه سود کند
جهان مثال درختست برگ و ميوه ز توست
چو برگ و ميوه نباشد شجر چه سود کند
گذر کن از بشريت فرشته باش دلا
فرشتگي چو نباشد بشر چه سود کند
خبر چو محرم او نيست بي خبر شو و مست
چو مخبرش تو نباشي خبر چه سود کند
ز شمس مفخر تبريز آنک نور نيافت
وجود تيره او را دگر چه سود کند