شماره ٤٦: مر بحر را ز ماهي دايم گزير باشد
مر بحر را ز ماهي دايم گزير باشد
زيرا به پيش دريا ماهي حقير باشد
مانند بحر قلزم ماهي نيابي اي جان
در بحر قلزم حق ماهي کثير باشد
بحرست همچو دايه ماهي چو شيرخواره
پيوسته طفل مسکين گريان شير باشد
با اين همه فراغت گر بحر را به ماهي
ميلي بود به رحمت فضل کبير باشد
وان ماهيي که داند کان بحر طالب اوست
پايش ز روي نخوت فوق اثير باشد
آن ماهيي که دريا کار کسي نسازد
الا که راي ماهي آن را مشير باشد
گويي ز بس عنايت آن ماهيست سلطان
وان بحر بي نهايت او را وزير باشد
گر هيچ کس ز جرات ماهيش خواند او را
هر قطره اي به قهرش مانند تير باشد
تا چند رمز گويي رمزت تحير آرد
روشنترک بيان کن تا دل بصير باشد
مخدوم شمس دينست هم سيد و خداوند
کز وي زمين تبريز مشک و عبير باشد
گر خارهاي عالم الطاف او ببينند
در نرمي و لطافت همچون حرير باشد
جانم مباد هرگز گر جانم از شرابش
وز مستي جمالش از خود خبير باشد