شماره ٧٧١: هله عاشقان بکوشيد که چو جسم و جان نماند
هله عاشقان بکوشيد که چو جسم و جان نماند
دلتان به چرخ پرد چو بدن گران نماند
دل و جان به آب حکمت ز غبارها بشوييد
هله تا دو چشم حسرت سوي خاکدان نماند
نه که هر چه در جهانست نه که عشق جان آنست
جز عشق هر چه بيني همه جاودان نماند
عدم تو همچو مشرق اجل تو همچو مغرب
سوي آسمان ديگر که به آسمان نماند
ره آسمان درونست پر عشق را بجنبان
پر عشق چون قوي شد غم نردبان نماند
تو مبين جهان ز بيرون که جهان درون ديده ست
چو دو ديده را ببستي ز جهان جهان نماند
دل تو مثال بامست و حواس ناودان ها
تو ز بام آب مي خور که چو ناودان نماند
تو ز لوح دل فروخوان به تمامي اين غزل را
منگر تو در زبانم که لب و زبان نماند
تن آدمي کمان و نفس و سخن چو تيرش
چو برفت تير و ترکش عمل کمان نماند