ديوان شمس - غزليات - قسمت اول - شماره ٧٦٩: چه توقفست زين پس همه کاروان روان شد

چه توقفست زين پس همه کاروان روان شد

نگرد شتر به اشتر که بيا که ساربان شد

ز چپ و ز راست بنگر به قطارهاي بي مر

پي روز همچو سايه به طريق آسمان شد

نه ز لامکان رسيدي همه چيز از آن کشيدي

دل تو چرا نداند به خوشي به لامکان شد

همه روز لعب کردي غم خانه خود نخوردي

سوي خانه بايد اکنون دژم و کشان کشان شد

تو بخند خنده اولي که روان شوي به مولي

کرمش روا ندارد به کريم بدگمان شد