شماره ٧٦٧: صنما جفا رها کن کرم اين روا ندارد
صنما جفا رها کن کرم اين روا ندارد
بنگر به سوي دردي که ز کس دوا ندارد
ز فلک فتاد طشتم به محيط غرقه گشتم
به درون بحر جز تو دلم آشنا ندارد
ز صبا همي رسيدم خبري که مي پزيدم
ز غمت کنون دل من خبر از صبا ندارد
به رخان چون زر من به بر چو سيم خامت
به زر او ربوده شد که چو تو دلربا ندارد
هله ساقيا سبکتر ز درون ببند آن در
تو بگو به هر کي آيد که سر شما ندارد
همه عمر اين چنين دم نبدست شاد و خرم
به حق وفاي ياري که دلش وفا ندارد
به از اين چه شادماني که تو جاني و جهاني
چه غمست عاشقان را که جهان بقا ندارد
برويم مست امشب به وثاق آن شکرلب
چه ز جامه کن گريزد چو کسي قبا ندارد
به چه روز وصل دلبر همه خاک مي شود زر
اگر آن جمال و منظر فر کيميا ندارد
به چه چشم هاي کودن شود از نگار روشن
اگر آن غبار کويش سر توتيا ندارد
هله من خموش کردم برسان دعا و خدمت
چه کند کسي که در کف بجز از دعا ندارد