شماره ٧٦١: چو سحرگاه ز گلشن مه عيار برآمد
چو سحرگاه ز گلشن مه عيار برآمد
چه بسي نعره مستان که ز گلزار برآمد
ز رخ ماه خصالش ز لطيفي وصالش
همه را بخت فزون شد همه را کار برآمد
ز دو صد روضه رضوان ز دو صد چشمه حيوان
دو هزاران گل خندان ز دل خار برآمد
غم چون دزد که در دل همه شب دارد منزل
به کف شحنه وصلش به سر دار برآمد
ز پس ظلم رسيده همه اميد بريده
مثل دولت تابان دل بيدار برآمد
تن و جان از پس پيري ز وصالش چه جوان شد
همه را بعد کسادي چه خريدار برآمد
چو صلاح دل و دين را همه ديديت بگوييد
که چه خورشيد عجايب که ز اسرار برآمد