ايمان بر کفر تو اي شاه چه کس باشد
سيمرغ فلک پيما پيش تو مگس باشد
آب حيوان ايمان خاک سيهي کفران
بر آتش تو هر دو ماننده خس باشد
جان را صفت ايمان شد وين جان به نفس جان شد
دل غرقه عمان شد چه جاي نفس باشد
شب کفر و چراغ ايمان خورشيد چو شد رخشان
با کفر بگفت ايمان رفتيم که بس باشد
ايمان فرسي دين را مر نفس چو فرزين را
وان شاه نوآيين را چه جاي فرس باشد
ايمان گودت پيش آ وان کفر گود پس رو
چون شمع تنت جان شد ني پيش و ني پس باشد
شمس الحق تبريزي راني تو چنان بالا
تا جز من پابرجا خود دست مرس باشد