شماره ٥٣٥: سوداي تو در جوي جان چون آب حيوان مي رود
سوداي تو در جوي جان چون آب حيوان مي رود
آب حيات از عشق تو در جوي جويان مي رود
عالم پر از حمد و ثنا از طوطيان آشنا
مرغ دلم بر مي پرد چون ذکر مرغان مي رود
بر ذکر ايشان جان دهم جان را خوش و خندان دهم
جان چون نخندد چون ز تن در لطف جانان مي رود
هر مرغ جان چون فاخته در عشق طوقي ساخته
چون من قفص پرداخته سوي سليمان مي رود
از جان هر سبحانيي هر دم يکي روحانيي
مست و خراب و فانيي تا عرش سبحان مي رود
جان چيست خم خسروان در وي شراب آسمان
زين رو سخن چون بيخودان هر دم پريشان مي رود
در خوردنم ذوقي دگر در رفتنم ذوقي دگر
در گفتنم ذوقي دگر باقي بر اين سان مي رود
ميدان خوش است اي ماه رو با گير و دار ما و تو
اي هر که لنگست اسب او لنگان ز ميدان مي رود
مه از پي چوگان تو خود را چو گويي ساخته
خورشيد هم جان باخته چون گوي غلطان مي رود
اين دو بسي بشتافته پيش تو ره نايافته
در نور تو دربافته بيرون ايوان مي رود
چون نور بيرون اين بود پس او که دولت بين بود
يا رب چه باتمکين بود يا رب چه رخشان مي رود