شماره ٤٢٩: عاشقي و بي وفايي کار ماست
عاشقي و بي وفايي کار ماست
کار کار ماست چون او يار ماست
قصد جان جمله خويشان کنيم
هر چه خويش ما کنون اغيار ماست
عقل اگر سلطان اين اقليم شد
همچو دزد آويخته بر دار ماست
خويش و بي خويشي به يک جا کي بود
هر گلي کز ما برويد خار ماست
خودپرستي نامبارک حالتيست
کاندر او ايمان ما انکار ماست
آنک افلاطون و جالينوس توست
از مني پرعلت و بيمار ماست
نوبهاري کو نوي خود بديد
جان گلزارست اما زار ماست
اين مني خاکست زر در وي بجو
کاندر او گنجور يار غار ماست
خاک بي آتش بننمايد گهر
عشق و هجران ابر آتشبار ماست
طالبا بشنو که بانگ آتشست
تا نپنداري که اين گفتار ماست
طالبا بگذر از اين اسرار خود
سر طالب پرده اسرار ماست
نور و نار توست ذوق و رنج تو
رو بدان جايي که نور و نار ماست
گاه گويي شيرم و گه شيرگير
شيرگير و شير تو کفتار ماست
طالب ره طالب شه کي بود
گر چه دل دارد مگو دلدار ماست
شهر از عاقل تهي خواهد شدن
اين چنين ساقي که اين خمار ماست
عاشق و مفلس کند اين شهر را
اين چنين چابک که اين طرار ماست
مدرسه عشق و مدرس ذوالجلال
ما چو طالب علم و اين تکرار ماست
شمس تبريزي که شاه دلبري ست
با همه شاهنشهي جاندار ماست