شماره ٣٢١: آن خواجه را از نيم شب بيماريي پيدا شده ست
آن خواجه را از نيم شب بيماريي پيدا شده ست
تا روز بر ديوار ما بي خويشتن سر مي زده ست
چرخ و زمين گريان شده وز ناله اش نالان شده
دم هاي او سوزان شده گويي که در آتشکده ست
بيماريي دارد عجب ني درد سر ني رنج تب
چاره ندارد در زمين کز آسمانش آمده ست
چون ديد جالينوس را نبضش گرفت و گفت او
دستم بهل دل را ببين رنجم برون قاعده ست
صفراش ني سوداش ني قولنج و استسقاش ني
زين واقعه در شهر ما هر گوشه اي صد عربده ست
ني خواب او را ني خورش از عشق دارد پرورش
کاين عشق اکنون خواجه را هم دايه و هم والده ست
گفتم خدايا رحمتي کآرام گيرد ساعتي
ني خون کس را ريخته ست ني مال کس را بستده ست
آمد جواب از آسمان کو را رها کن در همان
کاندر بلاي عاشقان دارو و درمان بيهدست
اين خواجه را چاره مجو بندش منه پندش مگو
کان جا که افتادست او ني مفسقه ني معبده ست
تو عشق را چون ديده اي از عاشقان نشنيده اي
خاموش کن افسون مخوان ني جادوي ني شعبده ست
اي شمس تبريزي بيا اي معدن نور و ضيا
کاين روح باکار و کيا بي تابش تو جامدست