شماره ٢٦٣: به شکرخنده اگر مي ببرد جان مرا
به شکرخنده اگر مي ببرد جان مرا
متع الله فوادي بحبيبي ابدا
جانم آن لحظه بخندد که ويش قبض کند
انما يوم اجزاي اذا اسکرها
مغز هر ذره چو از روزن او مست شود
سبحت راقصه عز حبيبي و علا
چونک از خوردن باده همگي باده شوم
انا نقل و مدام فاشرباني و کلا
هله اي روز چه روزي تو که عمر تو دراز
يوم وصل و رحيق و نعيم و رضا
تن همچون خم ما را پي آن باده سرشت
نعم ما قدر ربي لفوادي و قضا
خم سرکه دگرست و خم دوشاب دگر
کان في خابيه الروح نبيذ فغلي
چون بخسپد خم باده پي آن مي جوشد
انما القهوه تغلي لشرور و دما
مي منم خود که نمي گنجم در خم جهان
برنتابد خم نه چرخ کف و جوش مرا
مي مرده چه خوري هين تو مرا خور که ميم
انا زق ملئت فيه شراب و سقا
وگرت رزق نباشد من و ياران بخوريم
فانصتوا و اعترفوا معشرا اخوان صفا