شماره ١٦٤: چو مرا به سوي زندان بکشيد تن ز بالا
چو مرا به سوي زندان بکشيد تن ز بالا
ز مقربان حضرت بشدم غريب و تنها
به ميان حبس ناگه قمري مرا قرين شد
که فکند در دماغم هوسش هزار سودا
همه کس خلاص جويد ز بلا و حبس من ني
چه روم چه روي آرم به برون و يار اين جا
که به غير کنج زندان نرسم به خلوت او
که نشد به غير آتش دل انگبين مصفا
نظري به سوي خويشان نظري برو پريشان
نظري بدان تمنا نظري بدين تماشا
چو بود حريف يوسف نرمد کسي چو دارد
به ميان حبس بستان و که خاصه يوسف ما
بدود به چشم و ديده سوي حبس هر کي او را
ز چنين شکرستاني برسد چنين تقاضا
من از اختران شنيدم که کسي اگر بيابد
اثري ز نور آن مه خبري کنيد ما را
چو بدين گهر رسيدي رسدت که از کرامت
بنهي قدم چو موسي گذري ز هفت دريا
خبرش ز رشک جان ها نرسد به ماه و اختر
که چو ماه او برآيد بگدازد آسمان ها
خجلم ز وصف رويش به خدا دهان ببندم
چه برد ز آب دريا و ز بحر مشک سقا