شماره ٣٧٨: به فنا بنده رهي مي دانم
به فنا بنده رهي مي دانم
ره به آرام گهي مي دانم
سيهم روي اگر جز رخ تو
آفتابي و مهي مي دانم
دارد آن بت مژه چندان که درو
هر نگه را گنهي مي دانم
نگهي کرد و به من فهمانيد
که ازين به نگهي مي دانم
گر ره صومعه را گم کردم
به خرابات رهي مي دانم
داغهاي دل خود را هر يک
سکه پادشهي مي دانم
محتشم سايه آن يکه سوار
من فزون از سپهي مي دانم