شماره ٥١٦: چون نرقصد جانم از شادي که جانانم تويي
چون نرقصد جانم از شادي که جانانم تويي
محرم دل مطلب تن مقصد جانم تويي
امشب که زيبا صنم ماه شبستانم تويي
چرخ پنداري نمي داند که مهمانم تويي
از دهان و قد و عارض اي بت حوري سرشت
حوض کوثر شاخ طوبي باغ رضوانم تويي
دشمن بيگانه ام تا شاهد بزم مني
مانع پروانه ام تا شمع ايوانم تويي
برق عشقت کفر و ايمان مرا يکسر بسوخت
کز رخ و گيسو بلاي کفر و ايمانم تويي
گر مسلمان کافرم خواهد مقام شکوه نيست
تا بت بي باک و شوخ و نامسلمانم تويي
آن که مي جويد به هر شامي سر زلفت منم
وان که مي خواهد به هر صبحي پريشانم تويي
آن که آسان مي سپارد جان به ديدارت منم
آن که مشکل مي پسندد کار آسانم تويي
آن که مي گريد به ياد لعل خندانت منم
آن که مي خندد به کار چشم گريانم تويي
آن که بر خونش نمي گيرد گريبانت منم
وان که مژگانش نمي دوزد گريبانم تويي
هم به صورت واله انوار پيدايت منم
هم به معني واقف اسرار پنهانم تويي
سطر با شعر فروغي را به خشنودي بخوان
شب که از بهر طرب در بزم سلطانم تويي
ناصرالدين شاه روشن دل که هر صبحش سپهر
عرضه مي دارد که خورشيد درخشانم تويي