شماره ٤٨٦: ساقي انجمن شد، شوخ شکر کلامي
ساقي انجمن شد، شوخ شکر کلامي
کز دست او به صد جان نتوان گرفت جامي
در کوي مي فروشان نه کفري و نه ديني
در خيل خرقه پوشان نه ننگي و نه نامي
با صدهزار خواهش خشنودم از نگاهي
با صدهزار حسرت خرسندم از خرامي
اندوه آن پري رو بهتر ز هر نشاطي
دشنام آن شکر لب خوش تر ز هر سلامي
در وعده گاه وصلش جانم به لب رسيده ست
ترسم صبا نيارد زان بي وفا پيامي
گر آن دهان نسازد از بوسه شادکامم
شادم نمي توان کرد ديگر به هيچ کامي
اي وصل ماه رويان خوش دولتي وليکن
چون چرخ بي ثباتي، چون عمر بي دوامي
واعظ مرا مترسان زيرا که در محبت
ديدم قيامتم را از قد خوش قيامي
از مسجد و خرابات نشنيدم و نديدم
نازلترين مکاني، عالي ترين مقامي
آن طايرم فروغي کز طالع خجسته
الا به بام نير ننشسته ام به بامي