شماره ٣٦٨: شب فراق تو گر ناله را اشاره کنم
شب فراق تو گر ناله را اشاره کنم
چه رخنه ها که در ارکان سنگ خاره کنم
نه طاقتي که ز نظاره ات بپوشم چشم
نه قدرتي که به رخساره ات نظاره کنم
نه پاي آن که به سوي تو ره بپيمايم
نه دست آن که ز خوي تو جامه پاره کنم
به کيش زمره عشاق دوزخي باشم
به بوي سدره ز کوي تو گر کناره کنم
شبي بر غم فلک روي خويشتن بنما
که زهره را بدرم، ماه را دو پاره کنم
چو بي تو آه شرر بار برکشم از دل
علاج خرمن گردون به يک شراره کنم
خوشم به کشمکش خون خويش روز جزا
که سير روي زين رهگذر دوباره کنم
گره فتد به سر زلفت از پريشاني
گر اشتياقي ترا مو به مو شماره کنم
به غير دادن جان چاره اي نخواهم جست
اگر به درد تو چندين هزار چاره کنم
ز سر گنبد مينا نمي شوم آگاه
مگر که خدمت رند شراب خواره کنم
فروغي از غم آن ماه خرگهي تا چند
کنار خويشتن از اشک پر ستاره کنم