شماره ٣٤٣: چون سر زلف تو آشفته خيالي دارم
چون سر زلف تو آشفته خيالي دارم
الله الله که چه سوداي محالي دارم
تو پري چهره عجب زلف پريشي داري
من آشفته عجب شيفته حالي دارم
عيش ها مي کنم ار خون خوريم فصل بهار
بس که از ساغر مي بي تو ملالي دارم
سر مويم همه شد تيغ و سپر سينه تنگ
با سپاه غم او طرفه جدالي دارم
خون دل گر عوض باده خورم خرده مگير
که ز ديوان قضا رزق حلالي دارم
به نشيمن گه آن طاير زرين پر و بال
ترسم آخر نرسم تا پر و بالي دارم
واقف از حال دل مرغ چمن داني کيست
من که بر سر هوس دانه خالي دارم
دوزخي باشم اگر سايه طوبي طلبم
من که در روضه دل تازه نهالي دارم
تا جوابي نرسد پا نکشم از در دوست
راستي بين که عجب روي سؤالي دارم
شايد ار چشم بپوشند ز من مردم شهر
کز پري زاده بتي چشم وصالي دارم
شکر ايزد که ز جمعيت طفلان امروز
بر سر کوي جنون جاه و جلالي دارم
غزلم گر برد آرام جهاني نه عجب
که سر الفت رم کرده غزالي دارم
پس از اين خاطر آسوده فروغي مطلب
زان که با هر دو جهان قال و مقالي دارم