شماره ٢٥٩: نگارا، از وصال خود مرا تا کي جدا داري؟
نگارا، از وصال خود مرا تا کي جدا داري؟
چو شادم مي تواني داشت، غمگينم چرا داري؟
چه دلداري؟ که هر لحظه دلم از غم به جان آري
چه غم خواري؟ که هر ساعت تنم را در بلا داري
به کام دشمنم داري و گويي: دوست مي دارم
چگونه دوستي باشد، که جانم در عنا داري؟
چه دانم؟ تا چه اجر آرم من مسکين بجاي تو
که گر گردم هلاک از غم من مسکين، روا داري
بکن رحمي که مسکينم، ببخشايم که غمگينم
بميرم گر چنين، دانم مرا از خود جدا داري
مرا گويي: مشو غمگين، که خوش دارم تو را روزي
چو مي گردم هلاک از غم تو آنگه خوش مرا داري!
عراقي کيست تا لافد ز عشق تو؟ که در هر کو
ميان خاک و خون غلتان چو او صد مبتلا داري