شماره ٢٤٥: اي دوست الغياث! که جانم بسوختي
اي دوست الغياث! که جانم بسوختي
فرياد! کز فراق روانم بسوختي
در بوته بلا تن زارم گداختي
در آتش عنا دل و جانم بسوختي
دانم که: سوختي ز غم عشق خود مرا
ليکن ندانم آنکه چه سانم بسوختي؟
مي سوزيم درون و تو در وي نشسته اي
پيدا نمي شود، که نهانم بسوختي
زاتش چگونه سوزد پروانه؟ ديده اي؟
ز انديشه فراق چنانم بسوختي
سود و زيان من، ز جهان، جز دلي نبود
آتش زدي و سود و زيانم بسوختي
تا کي ز حسرت تو برآرم ز سينه آه؟
کز آه سوزناک زيانم بسوختي
بر خاک درگه تو تپيدم بسي ز غم
چو مرغ نيم کشته تپانم بسوختي
تا گفتمت که: کام عراقي ز لب بده
کامم گداختي و زبانم بسوختي