شماره ٢١٧: تا تواني هيچ درمانم مکن
تا تواني هيچ درمانم مکن
هيچ گونه چاره جانم مکن
رنج من مي بين و فريادم مرس
درد من مي بين و درمانم مکن
جز به دشنام و جفا نامم مبر
جز به درد و غصه فرمانم مکن
گر نخواهي کشتنم از تيغ غم
مبتلاي درد هجرانم مکن
ور بر آن عزمي که ريزي خون من
جز به تيغ خويش قربانم مکن
از من مسکين به هر جرمي مرنج
پس به هر جرمي مرنجانم، مکن
گر گناهي کردم از من عفو کن
ور خطايي رفت تاوانم مکن
تا عراقي ماند در درد فراق
درد با من گوي و درمانم مکن