شماره ٢٠٨: مبتلاي هجر يارم، الغياث اي دوستان
مبتلاي هجر يارم، الغياث اي دوستان
از فراقش سخت زارم، الغياث اي دوستان
مي تپم چون مرغ بسمل در ميان خاک و خون
ننگرد در من نگارم، الغياث اي دوستان
از فراق خويش همچون دشمنانم مي کشد
زانکه او را دوست دارم، الغياث اي دوستان
ديده ايد آخر که چون بودم عزيز در گهش؟
بنگريد اکنون چه خوارم؟ الغياث اي دوستان
غصه هاي نامرادي مي کشم از دست او
زهره نه کآهي برآرم، الغياث اي دوستان
ياد نارد از من مسکين، نپرسد حال من
هم چنين يار است يارم، الغياث اي دوستان
هم به نگذارد مرا تا با سگان کوي او
روزگاري مي گذارم، الغياث اي دوستان
قصه ها دارم ز جور او ميان جان نهان
با کسي گفتن نيارم، الغياث اي دوستان
جان فرستم تحفه نزد يار و نپذيرد ز من
غم فرستد يادگارم، الغياث اي دوستان
باز پرسد از من بيچاره ماتم زده
کز فراقش سوکوارم؟ الغياث اي دوستان
يار من باشيد، کز ننگ عراقي وارهم
کز پي او شرمسارم الغياث اي دوستان