شماره ١٨٩: ما دگرباره توبه بشکستيم
ما دگرباره توبه بشکستيم
وز غم نام و ننگ وارستيم
خرقه صوفيانه بدريديم
کمر عاشقانه بر بستيم
در خرابات با مي و معشوق
نفسي عاشقانه بنشستيم
از مي لعل يار سرمستيم
وز دو چشمش خمار بشکستيم
شايد ار شور در جهان فگنيم
کر مي لعل يار سر مستيم
چون بديديم آفتاب رخش
از طرب، ذره وار، بر جستيم
چنگ در دامن شعاع زديم
تا بدان آفتاب پيوستيم
ذره بوديم، آفتاب شديم
از عراقي چو مهر بگسستيم
اين همه هست، خود نمي دانيم
کين زمان نيستيم يا هستيم؟