شماره ١١٥: صبا وقت سحر، گويي، ز کوي يار مي آيد
صبا وقت سحر، گويي، ز کوي يار مي آيد
که بوي او شفاي جان هر بيمار مي آيد
نسيم او مگر در باغ جلوه مي دهد گل را
که آواز خوش بلبل ز هر سو زار مي آيد
مگر از زلف دلدارم صبا بويي به باغ آورد
که از باغ و گل و گلزار بوي يار مي آيد
از آن چون بلبل بي دل ز رنگ و بوي گل شادم
که از گلزار در چشمم رخ دلدار مي آيد
گر آيد در نظر کس را بجز رخسار او رويي
مرا باري نظر دايم بر آن رخسار مي آيد
مرا از هرچه در عالم به چشم اندر نيامد هيچ
مگر آبي که در چشمم دمي صد بار مي آيد
چو اندر آب عکس يار خوشتر مي شود پيدا
از آنروز آب در چشمم مگر بسيار مي آيد
جهان آب است و من در وي جمال يار مي بينم
ازينجا خواب در چشمم مگر بسيار مي آيد
عراقي در چنين خوابي همي بيند چنان رويي
از آن در خاطرش هر دم هزاران کار مي آيد