شماره ٥٢٤: اي لب لعلت شکرستان من
اي لب لعلت شکرستان من
وي دهنت چشمه حيوان من
تا سر زلف تو نديدم دگر
جمع نشد حال پريشان من
درد فراق تو هلاکم کند
گر نکند وصل تو درمان من
بي لب خندان تو دايم چوآب
خون چکد از ديده گريان من
هست بلاي دل من حسن تو
باد فداي تن تو جان من
من تنم ومهر تو جان منست
من شبم و تو مه تابان من
جز تو در آفاق مرا هيچ نيست
اي همه آن تو و تو آن من
گر بفراقم بکشي راضيم
هم نکني کار بفرمان من
گرچه فغان مي نکنم آشکار
الحذر از ناله پنهان من
ناله چو بلبل کنم از شوق تو
اي رخ خوب تو گلستان من
سيف همي گويد تو يوسفي
بي تو جهان کلبه احزان من