شماره ٥١٥: سحرگه سوي ما بويي اگر زآن دلستان آيد
سحرگه سوي ما بويي اگر زآن دلستان آيد
چو صحت سوي بيماران و سوي مرده جان آيد
بسا عاشق که او خود را بسوزد همچو پروانه
گر آن سلطان مه رويان چو شمع اندر ميان آيد
از آن حسرت که بي رويش نبايد ديد گلها را
دلم چون غنچه خون گردد چو گل در بوستان آيد
چو صيد از دام جست اي دل دگر چون در کمند افتد
نفس کرکام بيرون شد دگر کي باد هان آيد
زتاب شوق خود فصلي بدان حضرت فرستادم
که از (هر) فصل اگر حرفي نويسم داستان آيد
چه شوق انگيز اشعاري بدان نيت همي گويم
که مهر افزاي پيغامي ازآن نا مهربان آيد
زباد سرد هجرانت رخم را رنگ ديگر شد
که در برگ درخت اي دوست زردي از خزان آيد
زهجرت آنچه برمن رفت ودر عشق آنچه پيش آمد
بسوزد عالمي را دل گر از دل بر زبان آيد
چوتو با من سخن گويي ندانم تا چه افشاني
که آن کز تو سخن گويد زلب شکر فشان آيد
کمان ابروان داري خد نگش ناوک مژگان
هدف ازدل کند عاشق چو تيري زآن کمان آيد
اگر عاشق درين ميدان خورد بر فرق صد چوگان
بزير پاي اسب او بسر چون گو دوان آيد
گرم مويي نهي بر تن وگر صد جان خوهي ازمن
نه آن برتن سبک باشد نه اين بردل گران آيد
چو در جانم بود عشقت مرا شوقت بسوزد دل
چو در عود اوفتد آتش ازو هردم دخان آيد
چو سعدي سيف فرغاني مدام از شوق مي گويد
(نه چندان آرزو مندم که وصفش در بيان آيد)