شماره ٤٦٠: مرا که در تن بي قوتست جاني خشک
مرا که در تن بي قوتست جاني خشک
زعشق ديده تر دارم ودهاني خشک
ترا بمثل من اي دوست ميل چون باشد
که حاصلم همه چشمي ترست وجاني خشک
زچشم بر رخم از عشق آن دو لاله تر
مدام آب بقم خورده زعفراني خشک
درو زسيل بلايي بترس اگر يابي
زآب ديده من بر زمين مکاني خشک
اگر لب ودهن من (ببوسه)تر نکني
بپرسش من مسکين کم از زباني خشک؟
بر توانگر و درويش شکر کم گويد
گدا چو از در حاتم رود بناني خشک
بآب لطف تو نانم چوتر نشد کردم
هماي وار قناعت باستخواني خشک
زخون ديده وسوز جگر چو مرغابي
منم بدام زماني تر وزماني خشک
زسوز عشق رخ زرد واشک رنگينم
بسان آبي تر دان ونار داني خشک
سحاب وار باشکي کنم جهاني تر
چو آفتاب بتابي کنم جهاني خشک
زآه گرمم در چشمه دهان آبي
نماند تا بزبان تر کنم لباني خشک
مرا بوصل خود اي ميوه دل آبي ده
ازآنکه بر ندهد هيچ بوستاني خشک
ميان زمره عشاق سيف فرغاني
چو بر کناره با مست ناوداني خشک