شماره ٤٥٨: اي گلستان شکفته بنسيم وباران
اي گلستان شکفته بنسيم وباران
همچو غنچه چه کني روي نهان از ياران
عاشقان گر بخزان از تو بهاري خواهند
بدو رخسار ودو چشم از تو گل از ما باران
طالب سايه تو جمله خورشيد رخان
عاشق صورت تو زمره معني داران
اي چو جان داروي تو خسته دلان را مرهم
من ز درد تو خوشم چون زشفا بيماران
همه در عهد تو در ماتم حسن خويشند
سرخ رويان کلهدارو سيه دستاران
بهر آن زلف که بر پاي دلم زنجيرست
نه منم شيفته سر بلکه چو من بسياران
آدمي چون رهد از عشق که مر انسان را
ديو آن وسوسه گشتند پري رخساران
حزن بر عاشق تو بسته در خواب وليک
آستان تو شده بالش شب بيداران
سيف فرغاني قول تو ترانه است وغزل
بعد ازين دست بدار از عمل بي کاران