شماره ٣٥١: گرخوش کند لب تو دهانم ببوسه يي
گرخوش کند لب تو دهانم ببوسه يي
خرم شود زلعل تو جانم ببوسه يي
خواهم زجور تو گله کردن بپادشاه
گر عاقلي بگير دهانم ببوسه يي
درحسرت کنار تو جانم بلب رسيد
زين ورطه لطف کن برهانم ببوسه يي
اي جان مکن گراني ويکبار بر لب آي
باشد که من ترا برسانم ببوسه يي
گفتم که جان من بستان بوسه يي بده
گفتي هزار جان نستانم ببوسه يي
گرآن لب و دهان که تو داري مرا بود
ملک دو کون را بستانم ببوسه يي
ديدي که من زبان شکايت خوهم گشاد
کردي فسون و بست زبانم ببوسه يي
زنده کنند مرده بآب دهان من
گربا تو کام خويش برانم ببوسه يي
يکبار ديگرم بکنار و لبت رسان
اي برده حاصل دو جهانم ببوسه يي
گويي لب من ازشکر و قند خوشترست
من لذت لب تو چه دانم ببوسه يي
درکار عشق جان و دلي داشتم چوسيف
اينم بعشوه يي شد وآنم ببوسه يي