شماره ٢٨٦: زهي صيت حسن تو عالم گرفته
زهي صيت حسن تو عالم گرفته
زبار غمت پشت جان خم گرفته
بپروانه شعله شمع رويت
چو خورشيد اطراف عالم گرفته
زانفاس عيسي عشق تو هر دم
دل مرده روحي چو مريم گرفته
دل خسته من ز نيش غم تو
جراحت بخود همچو مرهم گرفته
به شمشير غم عشق نامهربانت
مرا ريخته خون و ماتم گرفته
زسوز دل بنده و آب چشمش
ثريا حرارت ثري نم گرفته
هم از فضله روي شوي جمالت
صبا روي گل را بشبنم گرفته
چو پوشيده جان جامه قالب آن دم
غم تو گريبان آدم گرفته
بيک چنگل جذبه شهباز عشقت
بسي مرغ چون پورادهم گرفته
ز روز و ز شب گرمدد بازگيري
مه وخور شود هر دو با هم گرفته
عجب نبود ارتا قيامت بماند
افق را دهان صبح را دم گرفته
بشادي دل سيف فرغاني اي جان
بتو داده جان در عوض غم گرفته
سکندر ممالک بلشکر گشوده
سليمان ولايت بخاتم گرفته