شماره ٢٦٤: اي هما سايه قدم از در من بازمگير
اي هما سايه قدم از در من بازمگير
سايه عالي خويش از سر من بازمگير
طوطي خوش سخنم شکر من از لب نيست
ترک يک بوسه بگو شکر من بازمگير
آفتابا دل من کان (و) محبت گهرست
نظر لطف خود از گوهر من بازمگير
خاک کوي تو که در ديده دلها نورست
توتياييست زچشم تر من باز مگير
تا بوصل تو که جانان مني در برسم
دلبرا جان من از پيکر من بازمگير
من درختم تو بهاري،بفراق چو خزان
برگ من خشک مدار و بر من بازمگير
دل من مجمره و انده تو آتش اوست
عود سوداي خود از مجمر من بازمگير
کان مهر توام و سيم و زرم شعر منست
سکه خويش ز سيم وزر من بازمگير
تا ز مستي غرورم ندهي هشياري
جرعه فيض خوداز ساغر من بازمگير
دي مرا گفتي اگر دير بماني بردر
حلقه يي مي زن وپاي ازدر من بازمگير
سيف فرغاني اگر مرگ نخواهي چون جان
گلوي نفس خود از خنجر من بازمگير