شماره ٢٥٢: دل ز غمت زنده شد اي غم تو جان دل
دل ز غمت زنده شد اي غم تو جان دل
نام تو آرام جان درد تو درمان دل
من بتواولي که تو آن مني آن من
دل بتو لايق که تو آن دلي آن دل
عشق ستمکار تو رفته بپيکار جان
شوق جگر خوار تو آمده مهمان دل
تر کنم از آب چشم روي چو نان خشک را
چون جگري بيش نيست سوخته بر خوان دل
بنده ز پيوند جان حبل تعلق بريد
تا سر زلف تو شد سلسله جنبان دل
انده دنيانداد دامن جانم ز دست
تا غم تو برنکردسر ز گريبان دل
عشق تو چون چتر خويش بر سر جان باز کرد
سر بفلک برکشيد سنجق سلطان دل
روي ز چشمم مپوش تا نتواند فگند
کفر سر زلف تو رخنه در ايمان دل
تا برهاند مرا ز انده من سالهاست
تا غم تو مي کشد تنگي زندان دل
از صدف لفظ خويش معني چون در دهد
گوهر شعرم که يافت پرورش از کان دل