شماره ٢٠٠: من ز عشق تو رستم از غم خويش
من ز عشق تو رستم از غم خويش
ور بميرم گرفته ام کم خويش
در درون خراب من بنگر
لمن الملک بشنو از غم خويش
زير ابروت ماه رخسارت
بدر دارد هلال در خم خويش
کاي تو در کار ديگران همه چشم
نيک بنگر بکار درهم خويش
بي من ار زنده اي بجان و بطبع
تا نميري بدار ماتم خويش
ور سليمان ديو خود باشي
اي تو سلطان ملک عالم خويش
همچو انگشت خود يدالله را
يابي اندر ميان خاتم خويش
شمع ارواح مرده را چو مسيح
زنده مي کن چو آتش از دم خويش
همت اندر طلب مقدم دار
مي رو اندر پي مقدم خويش
هردم اندر سفر همي کن شاد
عالمي را بفر مقدم خويش
گر دلي خسته يابي از غم عشق
رو از آن خسته جوي مرهم خويش
دوست را گر نه اي تو نامحرم
سر عشقش مگو بمحرم خويش
سيف فرغاني اندرين پرده
هيچ ازين تيزتر مکن بم خويش