شماره ١٨٠: بدل چه پند دهم تا دل از تو برگيرد
بدل چه پند دهم تا دل از تو برگيرد
بجان چه چاره کنم تا رهي دگر گيرد
کسي که دل ز تو برگيرد اندر آن عجبم
که بر کجا نهد آن دل که از تو برگيرد
بيک نظر بگرفتي و مر او نيست شگفت
که آفتاب جهان را بيک نظر گيرد
اگر نقاب براندازي از جمال بشب
چراغ مرده ز شمع رخ تو در گيرد
وگر فرستي پروانه يي بگورستان
چو شمع کشته تو زندگي ز سر گيرد
فتاد در همه عالم ز عشق تو شوري
بخنده لب بگشا تا جهان شکر گيرد
بدان اميد که از دامنت فشانم گرد
سر آستين مرا ديده در گهر گيرد
تو آفتاب صفت گر بعاشقان نگري
نماز شام همه رونق سحر گيرد
زآب چشم روان ديده را ميسر نيست
که خاک کوي تو چون سرمه در بصر گيرد
اگر چو سيم بآتش بري ازو سکه
دل شکسته من مهر تو چو زر گيرد
مگر تو چاره کني ور نه سيف فرغاني
کدام چاره سگالد که با تو در گيرد