شماره ١٧٣: مرا گر دولتي باشد که روزي با تو بنشينم
مرا گر دولتي باشد که روزي با تو بنشينم
ز لبهاي تو مي نوشم ز رخسار تو گل چينم
شبي در خلوت وصلت چو بخت خود همي خفتم
اگر اقبال بنهادي ز زانوي تو بالينم
مرا گر بي توام غم نيست از هجران و تنهايي
بهر چيزي که روي آرم درو روي تو مي بينم
اگر چون گل خس و خاري گزيني بر چو من ياري
من آن بلبل نيم باري که گل را بر تو بگزينم
خراج جان و دل خواهي ترا زيبد که سلطاني
زکات حسن اگر بدهي بمن باري که مسکينم
جهاني شاد و غمگين اند از هجر و وصال تو
بوصلم شادمان گردان که از هجر تو غمگينم
دلم ببريد چون فرهاد عمري کوه اندوهت
مکن اي خسرو خوبان طمع در جان شيرينم
ز کين و مهر دلداران سخن رانند با ياران
تو با من کين بي مهري و با تو مهر بي کينم
نظر کردم بتو خوبان بيفتادند از چشمم
چو مه ديدم کجا ماند دگر پرواي پروينم
مسلمان آن زمان گردد که گويد سيف فرغاني
که من بي وصل تو بي جان و بي عشق تو بي دينم
چنان افتاده عشقت شدم جانا که چون سعدي
« ز دستم بر نمي آيد که يکدم بي تو بنشينم »