شماره ١٠٢: تني داري بسان خرمن گل
تني داري بسان خرمن گل
عرق از وي روان چون روغن گل
صبا از رشک اندام چو آبت
فگنده آتش اندر خرمن گل
چمن از خجلت روي چو ماهت
شکسته چون بنفشه گردن گل
گر از رويت بهار آگاه باشد
پشيمان گردد از آوردن گل
بسيل تيره ابر نوبهاري
بريزد آب روي روشن گل
غم تو در گريبان دل من
چو خار آويخته در دامن گل
منم از خوردن غمهاي تو شاد
چو زنبور عسل از خوردن گل
اگر از خاک کويت بو بگيرد
قباي غنچه و پيراهن گل
چو در برگ از خزان زردي فزايد
ز روح ناميه اندر تن گل
مها از سيف فرغاني ميازار
نخواهد عندليب آزردن گل
گلت را همچو بلبل دوست دارست
جعل باشد نه بلبل دشمن گل