شماره ٨٩: اگر چو خسرو و خاقان سزاي تاج و سريري
اگر چو خسرو و خاقان سزاي تاج و سريري
ترا گليم گدايي به از قباي اميري
بوقت مي گرو و از سپيدرويي خود دان
بزر سرخ خريدن سيه گليم فقيري
ترا چه عيب کند يار و گر کند چه تفاوت
گر آفتاب کند عيب ذره را بحقيري
چو دوست سايه لطفي فگند بر سر کارت
بروي پشت زمين را چو آفتاب بگيري
ترا سعادت عشقش بپايه يي برساند
که خس دهي بستانند و زر دهند نگيري
اگر سلامت خواهي چراغ مجلس او شو
چو او فروخت نسوزي (و چون) بکشت نميري
چو آتش آنچه بيابي برنگ خويشتنش کن
چنان مشو که ز بادي چو آب نقش پذيري
مدام در پي او رو که راه عشق بداند
که چشم عقل تو کورست اگر بديده بصيري
تو نقد خود بد گر کس سپار تاش بسنجد
بسنگ خويش فزوني بنزد خويش کثيري
فطير عقل تو خامست بي حرارت عشقش
برو بسوز که خامي، برو بپز که خميري
سخن بقدر تو گويم که طعمه کرد نشايد
طعام مردم بالغ ترا که طفل بشيري
بگوش هوش زماني سماع قول رهي کن
اگر عطارد ذهني ور آفتاب ضميري
چو سيف روز جواني بعاشقي گذراند
سعادتش برساند چو بخت بنده بپيري