شماره ٦٢: آخر اي سرو قد سيب زنخدان تا چند
آخر اي سرو قد سيب زنخدان تا چند
دل بيمار من از درد تو نالان تا چند
از پي يافتن روز وصالت چون شمع
خويشتن سوختن اندر شب هجران تا چند
زآرزوي لب خندان تو هر شب ما را
خون دل ريختن از ديده گريان تا چند
گل خنداني و ما در غم تو گريانيم
آخر اين گريه ما زآن لب خندان تا چند
آشکارا نتوانم که برويت نگرم
عشق پيدا و نظر کردن پنهان تا چند
تو چو يوسف شده بر تخت عزيزي بجمال
من چو يعقوب درين کلبه احزان تا چند
يک جهان بي خبر از مشرب وصلت سيراب
قسم ما تشنگي از چشمه حيوان تا چند
دشمنان بهر تو اي دوست جفاگوي منند
بردباري من و طعنه ايشان تا چند
سيف فرغاني از عشق تو سودايي شد
خود نگويي تو که بيچاره بدين سان تا چند