شماره ٥٦: الا اي بچهره گلستان من
الا اي بچهره گلستان من
منم آن تو و تويي آن من
بهار رخت گلستان منست
خزان دور باد از گلستان من
دلم خسته کردي بهجران خويش
لبت خسته بادا بدندان من
نه آن درد دارم که عاجز بود
طبيب وصالت ز درمان من
مرا بي تو چون زندگاني بود
منم مرده تو تويي جان من
حزينم چو يعقوب وآگه نيي
ز سوز دل و چشم گريان من
تو بر تخت ملکي چو يوسف عزيز
چه غم داري از بيت احزان من
بمهري که افتاد با تو مرا
درنده چو گر کند اخوان من
وجودم ز سر تا قدم آن تست
سر تست اندر گريبان من