شماره ٤٣: گر دست دوست وار در آري بگردنم
گر دست دوست وار در آري بگردنم
پيوسته بوي دوستي آيد ز دشمنم
ديده رخ چو آتش تو ديد برفروخت
قنديل عشق در دل چون آب روشنم
در سوز و در گداز چو شمعم که روز و شب
سوزي فتيله وار و گدازي چو روغنم
گر يکدم آستين کنم از پيش چشم دور
از آب ديده تر شود اي دوست دامنم
هرگه شراب عشق تو در من اثر کند
گر توبه آهنست بخاميش بشکنم
چون که ز دانه هيچ نگردم ز تو جدا
گر چه بباد بر دهي اي جان چو خرمنم
در فرقت تو زين تن بي جان خويشتن
در جامه ناپديد از جان بي تنم
گر همچو ميخ سنگ جفا بر سرم زني
آن ظن مبر که خيمه ز پهلوت برکنم
ور تار ريسمان شود اين تن عجب مدار
غمهاي تست در دل چون چشم سوزنم
فردا که روز آخر خواندست ايزدش
اول کسي که با تو خصومت کند منم
من جان چو سيف پيش محبان کنم سپر
گر تيغ برکشي که محبان همي زنم