شماره ٢٣: چو برقع ز رخ برگشايي بميرم
چو برقع ز رخ برگشايي بميرم
وگر رو بمن کم بنمايي بميرم
ز شادي قرب و ز اندوه دوري
گه از وصل و گاه از جدايي بميرم
چرا غم که بي روغنم مرگ باشد
و گر روغنم در فزايي بميرم
تو دام مني من ترا طرفه مرغم
که گر از تو يابم رهايي بميرم
برافروخت روي تو از حسن شمعي
نمي خواست کاز بي ضيايي بميرم
زدم بر سر شمع خود را و گفتم
چو پروانه در روشنايي بميرم
ترا برگ من ني و آگه نه اي زآن
که من بي گل از بي نوايي بميرم
طبيبي چو تو بر سر من نشسته
نشايد که از بي دوايي بميرم
چو گربه درين خانه گر ره نيابم
چو سگ بر درش از گدايي بميرم
در آن بارگه گر بخدمت نشايم
برين در بمدحت سرايي بميرم
چو مجنون اگر وصف ليلي نيابم
سزد گر بليلي ستايي بميرم
مرا گر ز وصل آن ميسر نگردد
که در مسند پادشايي بميرم
نه بيگانه ام همچو سيف اين مرا بس
که با دولت آشنايي بميرم