شماره ٢١: زهي جهان شده روشن بآفتاب جمالت
زهي جهان شده روشن بآفتاب جمالت
کسي بچشم سرو سر نديده روي مثالت
بقول راست چو مطرب سحرگهان ببسيطي
بگويد از غزل من نشيد وصف جمالت
چو دست مرتعش آن دم زمين بلرزه درآيد
ز پاي وجد که کوبند مردم از سر حالت
تو نقل مجلس مستان عشق خويشي ازيرا
چو پسته يي بدهان (و) چو شکري بمقالت
جريح تيغ غمت را حيات درد دل آمد
که عشق راحت جانش بمرگ کرد حوالت
چو عشق ملک بگيرد سپاه طبع بميرد
که عادلان ننشانند دزد را بايالت
درت مقيد ديوار هر دو کون نباشد
ز هفت پرده برونست آستان جلالت
بعقل کس نتوانست ره بسوي تو بردن
سها نکرد کسي را بآفتاب دلالت
تو شاه ملک جمالي و دل پياده راهت
که جان بعشق رخ تو بداد و برد خجالت
مکن بآتش هجران دگر عذاب کسي را
که همچو آيت رحمت بسي گرفت بفالت
اگر چه انده عشقت بجان خريدم ليکن
زيان نکرد و مصونست بيع ما ز اقالت
حيات رخت اقامت بر اسب رحلت بستي
اگر عنان نگرفتي مرا اميذ وصالت
چو نيست ذکر تو عادت چو نيست کار تو پيشه
حديث جمله فسونست و شغل جمله بطالت