شماره ٣٧٩: ماييم به کوي يار دلجوي
ماييم به کوي يار دلجوي
ديوانه زلف آن پري روي
مار است بتي که تنگ خوي است
ماييم و دلي گرفته آن خوي
چون در دل و چشم ماست جايت
غير از تو که ديد سر و دلجوي
بيمار فتاده ام به کويت
راز دل من، فتاده بر کوي
باد آمد و بوي زلفش آورد
داديم به باد دل بدان بوي
آن موي ميان گذشت بر من
آويخته جان ما به يک موي
اي خال تو گوي و زلف چوگان
در دور قمر فکنده گويي
من ترک نگار و مي نگويم
اي واعظ عاشقان تو مي گوي
سلمان چه نهي بر آب و گل دل
دست از دل و دل ز گل فرو شوي